Οι Νηρηίδες ήταν πενήντα θεότητες της αρχαιοεληνικής μυθολογίας που σχετίζονταν με το νερό. Ήταν εγγονές του Ωκεανού και η πιο γνωστή από αυτές ήταν η Αμφιτρίτη, γυναίκα του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα. Ήταν πανέμορφες και πρόθυμες πάντα να βοηθήσουν θεούς ή ανθρώπους, όποτε είχαν ανάγκη και βοηθούσαν τους ναυτικούς κατευνάζοντας τις τρικυμίες. Συνοδεύονταν πάντα από δελφίνια και Τρίτωνες. Οι Τρίτωνες φρόντιζαν το άρμα του πατέρα τους Ποσειδώνα και ήταν θαλάσσια τέρατα άλλοτε με μορφή κήτους και άλλοτε με σώμα ανθρώπινο από την μέση και πάνω. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αποτελούσαν την μυθική αναπαράσταση των φυσητήρων, που βέβαια ζούσαν στα ελληνικά πελάγη και κατά τους αρχαιοελληνικούς χρόνους. Φυσικό ήταν το όνομα Νηρηίς να είναι το καταλληλότερο για ένα ερευνητικό σκάφος που γεννήθηκε για να πλέει στα ελληνικά νερά δίπλα σε δελφίνια και φυσητήρες, ώστε να μπορέσουν να μελετηθούν και να προστατευτούν όπως τους αρμόζει.
Το σκάφος Επιστημονικών Εφαρμογών (Ε/Ε) Νηρηίς άρχισε να κατασκευάζεται με σχέδια του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος στα ναυπηγεία "Ocean Παιανίας" το 2003 και έπεσε στο νερό το 2004. Έχει καθαρό μήκος 14 μέτρα, ενώ μαζί με την πίσω πλατφόρμα και τον πρόβολο φτάνει τα 16 μέτρα. Μπορεί να φιλοξενήσει 12 άτομα, εκ των οποίων σε συνήθεις αποστολές τα 4 αποτελούν το επιστημονικό και ναυτκό πλήρωμα.
Την κατασκευή του Ε/Ε Νηρηίς χρηματοδότησε ολοκληρωτικά ο μεγάλος δωρητής του Ινστιτούτου Κώστας, χωρίς να μας ζητήσει κανένα αντάλλαγμα προβολής ή διαφήμισης. Το μόνο που μας ζήτησε εξ' αρχής και επιθυμεί από εμάς είναι να κάνουμε σωστά την δουλειά μας, ώστε να μπορέσουμε να συμβάλουμε ουσιαστικά στην διαφύλαξη των κητωδών των ελληνικών θαλασσών. Η κίνησή αυτής της δωρεάς σπάνιας ευγένειας στους καιρούς μας, μας έδωσε την δυνατότητα να ανοίξουμε πολύ μεγαλύτερα "πτερύγια" και να διευρύνουμε πολύ σημαντικά τις ερευνητικές μας δυνατότητες. Ελπίζουμε ότι έχουμε κάνει πάρα πολλά σημαντικά πράγματα για τα κητώδη όχι μόνο της Ελλάδας και της Μεσογείου, αλλά και παγκοσμίως, και βέβαια θα συνεχίσουμε για όσο περισσότερο μπορούμε μέχρι να κατοχυρώσουμε. Αυτό είναι ίσως και το καλύτερο "ευχαριστώ", που μπορούμε να πούμε στον Κώστα.
